Killzone HD

Killzone HD jest zremasterowaną wersją pierwszoosobowego shootera z 2004 roku, wyprodukowaną przez holenderskie studio Guerrilla Games i wydaną przez Sony w październiku 2012 roku na konsolę PlayStation 3. Grę można nabyć w sklepiku PlayStation 3 w wersji cyfrowej oraz razem z dwiema nowszymi odsłonami w zestawie Killzone Trilogy.

Akcja Killzone HD dzieje się w przyszłości, w której ludzkość zdołała skolonizować inne planety. Przywódca rasy Helghan - Scular Visari - zbuntował przeciwko ziemianom swoją armię, którą teraz wysyła do rozgromienia naszej rasy. Na planecie Vekta ludzie przygotowują się do obrony. Walki trwają tutaj już od jakiegoś czasu, lecz przewaga Helghan jest przytłaczająca. Na samym początku gry wcielamy się w postać Jana Templara, który jak przystało na żołnierza ISA (oddziałów broniących Vektę) dostaje zadanie utrzymania pozycji, aż do czasu otrzymania wsparcia. Templar obsadzony został w roli przywódcy drużyny, do której z biegiem czasu dołączają kolejni członkowie. Cel, jaki postawiło przed nimi dowództwo, jest prosty - zatrzymać nawałnicę Helghan.

Killzone ukazało się na PlayStation 2 w 2004 roku, dlatego deweloper musiał wprowadzić pewne zmiany w reedycji. Guerrilla Games dostosowało sterowanie do współczesnych standardów, dzięki czemu strzela się znacznie wygodniej niż w wersji na Czarnulę. Poza tym nie ingerowano w kod gry, jest więc edycja HD merytorycznie tą samą grą, co osiem lat wcześniej. Kampanię możemy przechodzić kilkakrotnie, za każdym razem inną postacią. Nie przygotowano wprawdzie środowiska online, mimo to multiplayer jest tutaj obecny, ale tylko lokalnie. Gracz może zmierzyć się z kolegą na jednej konsoli, jak również ze sterowanymi przez konsolę przeciwnikami. Grę wzbogacono o obsługę trofeów.

Tytuł liczy sobie niemal dekadę, mimo wszystko pozostaje jedną z najładniejszych gier przeniesionych z PlayStation 2 na młodszą siostrę. Killzone HD działa w rozdzielczości 720p, w 60 klatkach na sekundę. Ścieżkę dźwiękową, tradycyjnie dla serii, skomponował Holender Joris de Man i w niczym nie ustępuje ona ilustracji muzycznej z „dwójki” i „trójki”.