Romancing SaGa (2005)

Romancing SaGa to gra (j)RPG z otwartym światem wyprodukowana i wydana przez Square Enix w 2005 roku wyłącznie na PlayStation 2. Tytuł pierwotnie ukazał się na SNES-a w ‘92 roku, wersja na konsolę Sony to remake.

Akcja przenosi nas do świata Mardias, który wspólnie zamieszkują ludzie, demony i bogowie. Cel jaki stawia przed graczem fabuła jest jasny od samego początku - pokonać złego boga Saruina. W tym celu wybierzemy jedną z ośmiu postaci -- każda z inną przeszłością, każda z innego regionu -- i ruszymy w świat w pełni kształtując naszą przygodę.

Bogowie stworzyli ludzi, ale to ludzie piszą własną SaGę - taki był motyw gry i rozgrywka zdaje się go w pełni odzwierciedlać. Twórcy nie nałożyli na nas wielu ograniczeń. Możemy swobodnie podróżować po świecie, poznawać jego mieszkańców, historię i podejmować się różnych questów, na które natkniemy się mimochodem. Nasze decyzje w Romancing SaGa miewają wpływ na życie innych, a dodatkowo podczas podróży możemy napotkać kogoś z pozostałej siódemki. Co więcej, gra daje możliwość przekabacenia bóstw doglądających Mardias, by te pomogły nam w zmaganiach w przeciwnikami.

System walki nieco odchodzi od zestawu rozwiązań oferowanego przez typowego RPG-a, chociaż starcia nie zmieniły swego turowego charakteru. Zamiast poziomów doświadczenia po prostu rozwijamy tu statystyki, które rosną w zależności od tego, jakich umiejętności używamy. Warto poza tym zwracać uwagę na wytrzymałość broni, gdyż mogą nam się one zepsuć (jednak tylko od odpalania ataków specjalnych), a także używać -- nowo dodanej -- opcji Spell Synthesis pozwalającej ulepszać i tworzyć nowe czary.

Mimo interesujących konceptów Romancing SaGa bywała oceniana różnie. Media branżowe wystawiały noty raczej przeciętne, natomiast fani gatunku ciepło przyjęli ten remake. Recenzentów odstraszał wysoki poziom trudności, brak tolerancji dla błędów i szczątkowa fabuła. Graczy - przeciwnie. Chwalili wyzwanie, możliwość tworzenia własnej historii i odejście od gatunkowych szablonów. Pośród kontrowersji powszechnego uznania doczekała się jednak muzyka Kenjiego Ito, do którego dołączyli tym razem Tsuyoshi Sekito i Kenichiro Fukui.