Unreal Tournament

Unreal Tournament to strzelanina FPP reprezentująca gatunek tzw. arena shooterów, czyli gier nastawionych na potyczki wieloosobowe. Za jej produkcję odpowiadało studio Epic Games. Wersja konsolowa ukazała się na PlayStation 2 i Segę Dreamcast.

Wieloosobowe starcia są sednem Unreal Tournament. Gra nie nie posiada standardowej kampanii. W trybie dla jednego gracza bierzemy udział w serii pojedynków rozgrywających się na zamkniętych arenach. Naszymi przeciwnikami są wówczas boty, którymi kieruje sztuczna inteligencja (w momencie premiery bardzo dobrze zresztą oceniania), choć w ustawieniach możemy zmieniać poziom umiejętności rywali, ich wygląd, imiona, preferencje dotyczące broni oraz inne kwestie.

Dostępne warianty rozgrywki to choćby te standardowe, czyli Deathmatch (jeden przeciwko wszystkim), Team Deathmatch (gdzie zespoły walczą o jak największą ilość fragów) oraz Capture the Flag (czyli próba zdobycia flagi przeciwnika na jego terenie i przeniesienia jej do swojej bazy). Mniej standardowe to na przykład Domination. Zawodnicy próbują w tym trybie zdobyć pozycje na mapie, co nagradzane jest punktami. Zwyciężają ci, którzy nazbierają ich więcej. Dalej mamy resztę. W Last Man Standing chodzi o to, by utrzymać się przy życiu. Gracze otrzymują na start wszystkie bronie (różne futurystyczne zabawki), ale mają ograniczoną ilość żyć, a poza tym na arenach nie porozmieszczano ani medykamentów, ani amunicji. Ostatni jest Assault - jedna drużyna atakuje w nim bazę wypełniając po drodze różne wytyczne (zniszczenie celu, włączenie przycisku, dotarcie w jakieś konkretne miejsce), a druga próbuje się bronić. Po czasie role się zamieniają. Wygrywa ta ekipa, której ofensywa przeprowadzona była szybciej.

Wersje Unreal Tournament na PS2 i DC zasadniczo się od siebie różnią - na niekorzyść tej pierwszej platformy. Na DC zaimplementowano sieciowy tryb multiplayer dla ośmiu osób, natomiast na PS2 mogło grać maksymalnie czterech graczy i w dodatku tylko na splicie. Posiadacze sprzętu Segi mogli też liczyć na większą ilość aren (tylko jedenaście na PS2) oraz lepszą oprawę graficzną ze stabilnym framerate’m. Konsola Sony dawała za to rzadko spotykaną możliwość podpięcia klawiatury i myszy, które to akcesoria ułatwiały sterowanie, oferując coś zbliżonego do edycji z komputerów osobistych.