Konsolowe kroki milowe!

 

2. Kontrolerowa rewolucja i analogowa gała na kontrolerze. Wii Lot zrewolucjonizował sposób rozrywki? Może (luknijcie sobie na pad do CD-I), ale nie był to przełom kalibru analogowych gałek. Ktoś sobie wyobraża dzisiejsze joypady bez „grzybków”? Nikt. Bo po prostu nieobecność analogowej wajchy na padzie nie mieści się nikomu w głowie. Ani na tablecie do Wii U ani na handheldach. A pomyśleć, że do czasu Nintendo 64 wystarczył standardowy krzyżyk by sterować autami, fighterami czy bohaterami platformówek… Przyznać trzeba, że wprowadzenie „grzybka” do pada N64 było prawdziwym krokiem milowym w światku konsolowym. Wspomniana wajcha świetnie sprawdzała się, zwłaszcza  w Mario 64 czy Turok. Zapewniała intuicyjne sterowanie, którego pozbawiony był krzyżak. Dzięki gałce granie w fps’y na konsolach stało się naprawdę znośne, choć pad nigdy nie zastąpi klawiatury i to trzeba przyznać. Wspomniałem, że Nintendo 64 było pierwsze. Na naśladowców długo nie trzeba było czekać – najpierw Sega wprowadziła specjalnie na potrzeby fantastycznej platformówki Nights swój kontroler z analogową gałą, będący swoistym punktem odniesienia dla joypada od Dreamcasta. Niedługo potem Sony odpowiednio ubogaciło standardowy kontroler do Playstation, czyniąc z niego jeden z najlepszych, jeśli nie najlepszy joypad w dziejach, który wraz z kolejnymi generacjami ewoluował, nie stał w miejscu – Dualshock 2 zapewniał ponoć 256 stopni nacisków, choć wielu zachodzi w głowę, jak to w ogóle sprawdzić. Dualshock 3 zanim został Dualshockiem 3, przybrał nazwę Sixaxis, w którym L2 i R2 przekształcono w triggery, a także otrzymał fajny bajer w postaci czujników ruchów umożliwiających robienie w grze uników. Naturalnie, DS3 i Sixaxis „uwolniły się” z kablowych pętów i umożliwiły wprowadzanie konsoli w stan uśpienia bądź wyprowadzania zeń dzięki specjalnemu guziczkowi. DS4 oprócz Share buttona otrzymał mały ekran dotykowy – Wii U ma swój touch pad, smark fony i tablety też, to i DS4 musi mieć swój mini touchpadzik. Cóż, kto się nie rozwija, ten się cofa. 

 

3. We czwórkę zawsze raźniej. I znowu N64. Co by nie mówić o tej równie fantastycznej, co kontrowersyjnej konsoli, wprowadziła do branży prawdziwą rewolucję. O analogowej gale wspomniałem powyżej. Teraz pora powiedzieć o kolejnej, wcale małej, rewolucji. 4 sloty na joypady w konsoli zamiast dotychczasowych dwóch przyjęło się do czasu wprowadzenia bezprzewodowych padów. Wyjątek stanowiło PS2 oraz X360 w wersji Core. Świetnie sprawdzały się w multiplayerze. Pamiętam do dziś, jak wszedłem do „salonu gier”, w którym było jedno N64 i czterech syfków grało w Goldeneye. Robiło wrażenie! 

 

 

5. Twardy dysk w konsoli. Któż by pomyślał, że konsola będzie upodabniać się do peceta? Najpierw Windows CE w Dreamcaście, potem HD w Xboxie. Dzisiaj HD to standard w konsolach stacjonarnych, który niemalże wyparł memorki. Fakt, Xbox, który upowszechnił dyski twarde w konsolach miał możliwość podpięcia do joypada memory unitu, jednak mało kto korzystał z tego rozwiązania i podobnie jak w 360tce, MU stał się gadżetem zbędnym. PS3 z HD 160 GB, PS3 z HD 320 GB, X360 i HD 250 GB – tak dziś wyglądają konsole.

 

6. Patche, dlc, cyfrowa dystrybucja. Kolejny przejaw upodobniania się konsol do komputerów, co wielu zapewne na pewno chciało uniknąć. Echem przeszłości są gry, które: nie wymagają łatek, nie wymagają instalacji na HD i gry, do których nie trzeba dokupywać postaci, tras, samochodów, map. Developerzy też coraz częściej wspominają o końcu ery pudełkowych edycji gier. A przyszłość to tytuły ściągane z Internetu dystrybuowane przez developerów.  Ależ się porobiło. Trend ten będzie rozwijany przy następnych generacjach konsol, niezależnie ile konsolom jest pisane.

7. Napęd CD. Playstation wcale nie był pierwszy!!! O ile się nie mylę, pierwsze było Commodore, które wypuściło swoją konsolę, wyposażoną w czytnik CD. Mowa oczywiście o Amidze CD-32. Było pewne, że kolejne konsole pójdą szlakiem wytyczonym przez CD-32. W nowym (wtedy) napędzie tkwił potencjał: wspaniała (zabrzmi śmieszno w dobie blu-raya) jakość obrazu i dźwięku i nieporównywalnie wielka w opozycji do cartów pojemność nośnika. Pozwalał także na dołączanie do gier wstawek filmowych – niespotykanych na ograniczonych cartach. Nośnik CD miał jeszcze jedną, ale bardzo istotną zaletę – koszt produkcji jednej płytki CD był o wiele mniejszy niż cartridge’a, toteż kwestią czasu było wypuszczenie odpowiednich przystawek do konsol, pozbawionych napędu CD: Neo Geo CD (wiecie, że carty do NG chodziły nawet po 150 zielonych?!), Sega Megadrive, Atari Jaguar. Sony i Sega nie mogły pozostać w tyle. Także mniej znane maszynki otrzymały od razu napęd CD: CD-I Goldstara i Philipsa, 3DO Panasonic czy Pippin od Apple. Jedynie Nintendo – jak zwykle – uparcie trzymało się drogich cart’ów, co bez wątpienia odbiło się na popularności N64 w stosunku do PSX i pojemności oraz cenach gier na jedyną 64-bitową konsolę. Napęd CD to dziś echo przeszłości, podobnie jak DVD. Dziś niepodzielnie rządzi Blu Ray. Ciekawe, co go zastąpi. A może Blu Ray jest ostatnim z fizycznych nośników, które – nie da się tego ukryć – kiedyś polegną w starciu z cyfrową dystrybucją?

 

Wydaje mi się, że najważniejsze kroki milowe wypunktowałem i pokrótce opisałem. Jeśli coś pominąłem, napiszcie. Jak zwykle czekamy na Waszą opinię w tym temacie i zachęcamy do polemiki.  

 

Veteranus.