Jak pokochałem gry - 16 tytułów, które zmieniły moje życie!

To musiało kiedyś nastąpić. Nie pamiętam dokładnie w którym roku, pamiętam za to, że wracałem z rodzicami z nad morza Fiatem 125P (w Totka nie wygraliśmy, ale tata w końcu spełnił swoje marzenie). Zatrzymaliśmy się w jakiejś mieścicie, aby w barze mlecznym ojciec mógł wpierdzielić jakiegoś kotleta. Pech chciał, że zjeżdżając z okolicznej zjeżdżalni niefortunnie z niej spadłem i złamałem rękę w nadgarstku. Bolało jak cholera, bo nastawiali mi ją w jakimś prowincjonalnym szpitalu bez znieczulenia (nawet nie wiem czy wtedy coś takiego w ogóle istniało w słowniku lekarza). Tata jednak stanął na wysokości zadania - w miejscowym sklepie z zabawkami kupił mi album z naklejkami Panini Panda (mam do tej pory, co widać na zdjęciu) i czarne pudełko, które nazywało się Rambo. 







Zatrzymajmy się na chwilę przy tym pierwszym, bowiem kolekcjonowanie różnego rodzaju naklejek było swego czasu również moją wielką pasją i można powiedzieć, że zastąpiło mi ją nieco później... kolekcjonowanie gier. Zaczęło się niewinnie, bo od zbierania naklejek z batonów "Kuku Ruku" i  historyjek z gum Donald i Turbo. Dacie wiarę, że miałem kiedyś wszystkie historyjki z Turbosów, ze wszystkich serii i oddałem je za friko wspomnianemu wcześniej bratu? Żeby było śmieszniej - kilka miesięcy później jego mama, a moja ciocia, po prostu wywaliła je do śmietnika robiąc domowe porządki. Wtedy mnie to nie ruszało - dziś zaciskam zęby przez łzy. Po Turbo przyszedł czas na albumy Panini. To był istny szał - najpierw naklejki ze zwierzakami z WWF (a pamięta ktoś takie pismo Zwierzaki?), potem SuperAuto, Żółwie Ninja, Transformersy, kolejne albumy z piłkarzami. Całe szczęście ich nigdy się nie pozbyłem. Chyba za dużo kieszonkowego poleciało na paczki z naklejkami i jazdę po różnych punktach Warszawy. Kiedy ludzie zbierali się np. pod Megasamem i potrafili gadać o naklejkach - wymieniając się rzecz jasna - nawet kilka godzin. 





Wróćmy jednak do drugiego prezentu, czyli naszego Rambo. Ojciec kupił ten sprzęt tylko dlatego, że był fanem filmu nie mając zielonego pojęcia, co jest w środku. W samochodzie okazało się, że "to coś" ma kable i można podłączyć do telewizora. Zostało więc dumnie ochrzczone komputerem. Ja z kolei mówiłem na to po prostu "czarne gierki".



Po powrocie do Warszawy sprzęt zrobił na bloku furorę i wkrótce spora część znajomych sięgnęła po klona Atari 2600. Co jest dziś śmieszne - konsole te, choć były praktycznie takie same, nazywały się różnie. Ja miałem dla przykładu Rambo, ale już kumpel z piętra wyżej - Terminatora. Chodziło chyba oto, żeby nazwa była groźna a facio na pudełku rozpoznawalny. W końcu zarówno Stallone jak i Schwarzenegger byli w tamtych czasach idolami młodzieży. Konsola, albo jak kto woli gry telewizyjne, oferowała kilkadziesiąt wbudowanych gier, które przełączało się specjalnymi wajchami (gier teoretycznie było tysiące, ale zapewne część z Was pamięta te ściemy). Do tego dwa joysticki (większość tytułów pozwalała na multiplayerowe potyczki) i slot na nowe kartridże. Niestety nigdy żadnego nie dostałem od rodziców z prostego względu - praktycznie nikt nie zajmował się sprzedażą takowych.

Wtedy nawet nazwy gier nie miały znaczenia, bo w konsoli nie było żadnej listy. Przeważnie z gry wycinano nawet ekran startowy (nie zapominajmy, że prawa własności czy licencję były wówczas w Polsce czarną magią), Graliśmy więc w chowanego, samoloty (River Ride), złodzieja i policjanta (Keystone Kapers), żabę (Flogger) czy Indiana Jonesa (Pitfall). Z tą ostatnią wiąże się ciekawa historia. Tytuł był dość trudny i kilku z nas nie mogło przejść pewnego fragmentu. Po osiedlu ktoś puścił plotę, że na końcu gry wchodzi się do ciemnej jaskini, w której tygrys rozszarpuje bohatera. Choć cała grafika składała się z kilku pikseli na krzyż wyobraźnia zadziałała i autentycznie bałem się odpalać ten tytuł. Był to również okres, kiedy obejrzałem (nie pamiętam czy w TV, czy na kasecie wideo), drugą część Critersów. Po tym filmie przez kilka miesięcy bałem się zasnąć sprawdzając codziennie pod amerykanką czy nie schował się tam żaden włochaty stwór. Patrząc na to z perspektywy czasu,  był to film nawet nie tyle klasy B, co D, ale wtedy szarpnął mi nerwa.