Jego trzy córki (2024) - recenzja i opinia o filmie [Netflix]. Nieznośna bliskość w obliczu śmierci

W ostatnich latach na platformach streamingowych dominuje filmowa spektakularność, CGI na każdym kroku i narracje, które gubią się w widowiskowości. Tymczasem "Jego trzy córki" w reżyserii Azazela Jacobsa idzie w zupełnie innym kierunku, oferując widzom kameralną opowieść o rodzinie, której wcale nie jest tak łatwo w chwili największego kryzysu żyć ze sobą pod jednym dachem. 

Film dostępny na Netflixie to pełen emocji dramat rodzinny, który koncentruje się na trzech siostrach próbujących poradzić sobie z umieraniem ojca i jednocześnie na nowo zdefiniować swoje relacje.

Akcja filmu niemal całkowicie rozgrywa się w mieszkaniu w Nowym Jorku, co nadaje produkcji niemal teatralnego charakteru. Azazel Jacobs stworzył ciasną przestrzeń, w której trzy siostry — Rachel (Natasha Lyonne), Christina (Elizabeth Olsen) i Katie (Carrie Coon) — muszą zmierzyć się z nieuchronnym odejściem ojca, a jednocześnie z własnymi emocjonalnymi traumami i napięciami, które narastały przez lata.

Jego trzy córki (2024) - recenzja filmu [Netflix]. Rodzinne rozdźwięki i emocje pod jednym dachem

Czuć tu, jakby każda rozmowa była próbą wyrwania się z dusznej atmosfery, w której każda z bohaterek jest od dawna uwięziona. Od samego początku widać, że kobiety nie oferują typowego „siostrzanego” ciepła i wsparcia. Ich relacje są pełne tarć, niewypowiedzianych żalów i różnic, które pojawiają się już w pierwszych monologach, a każde staje się niemal emocjonalnym „wybuchem”.

W tej klaustrofobicznej scenerii nie chodzi tylko o to, aby poradzić sobie z fizyczną obecnością umierającego ojca, ale też z własnymi emocjonalnymi dylematami, które ostatecznie wybuchają. Katie, najstarsza z sióstr, przejawia obsesyjną potrzebę kontroli. Wydaje się, że każda jej decyzja dotycząca opieki nad ojcem ma na celu naprawienie wcześniejszych zaniedbań. Christina z kolei stara się podtrzymać fasadę spokoju i równowagi, ale jej wewnętrzne niepokoje wyraźnie wypływają na powierzchnię. Rachel, której życie związane jest z opieką nad ojcem, wydaje się najbardziej zraniona i wycofana. I choć lubi sobie zapalić, to bardziej ucieczka niż próba radzenia sobie z sytuacją.

Jego trzy córki (2024) - recenzja filmu [Netflix]. Minimalizm i siła dialogów

Jacobs postawił na prostotę, a to, co może na pierwszy rzut oka wydawać się wadą — statyczne kadry, ograniczone lokacje — staje się ogromną zaletą. Film zyskuje na głębi dzięki subtelnym niuansom dialogów i doskonale rozpisanym scenom, w których słowa są jak broń, a każdy ruch postaci potrafi wstrząsnąć widzem. Słowne potyczki między siostrami są na tyle autentyczne i mocne, że wydają się wyciągnięte z prawdziwego życia. Film zdaje się podkreślać, że nawet najprostsze słowa mogą rozbudzić najgłębsze emocje, a codzienne czynności, jak choćby wyciąganie jabłek z lodówki, stają się metaforą dla napięć rodzinnych.

Rola Carrie Coon jako Katie jest szczególnie interesująca — postać ta na początku wydaje się opanowana, kontrolująca sytuację, jednak wraz z biegiem fabuły ujawnia swoje własne lęki i poczucie winy. Elizabeth Olsen jako Christina, z pozoru zrównoważona, wprowadza do filmu dodatkowy poziom niepokoju, podczas gdy Natasha Lyonne wcielająca się w Rachel — wydaje się najbardziej zagubiona, co staje się fundamentem dalszej narracji. To ona, jako najmniej „siostrzana” z sióstr, kradnie show, ukazując najbardziej autentyczny emocjonalny chaos, z którym muszą zmierzyć się bohaterki.

Jego trzy córki (2024) - recenzja filmu [Netflix]. Śmierć, relacje i refleksja nad samym sobą

Śmierć ojca, który pozostaje w tle, jest kluczowym elementem napędzającym fabułę, ale nie jest jedynym tematem filmu. W istocie jest to film bardziej o życiu, o tym, jak różne doświadczenia kształtują nasze relacje z innymi. Reżyser unika typowego melodramatyzmu, wprowadzając momenty humoru, które nadają produkcji lekkości, a zarazem kontrastują z ciężką tematyką umierania i pożegnań. Istotnym momentem jest scena, w której Benjy, partner Rachel, konfrontuje się z Katie i Christiną. To jedno z kluczowych wydarzeń filmu, które przełamuje dotychczasową dynamikę i pokazuje, jak wiele warstw ukrytych jest pod powierzchnią ich relacji.

Film, choć niezwykle emocjonalny, nie epatuje płaczem i dramatyzmem. Nic na siłę. Każda scena jest starannie wyważona, a widzowie, podobnie jak bohaterki, są zmuszeni do refleksji nad własnym życiem, relacjami i tym, co pozostaje, kiedy ktoś odchodzi. Jacobs nie oferuje łatwych odpowiedzi, a jego dzieło bardziej przypomina rozciągnięty w czasie proces żałoby niż typowy „finał” filmowy.

Jego trzy córki (2024) - recenzja filmu [Netflix]. Podsumowanie

"Jego trzy córki" to film, który wciąga swoim minimalistycznym podejściem do opowieści, ale zyskuje na sile dzięki fenomenalnym kreacjom aktorskim. Natasha Lyonne, Carrie Coon i Elizabeth Olsen wspólnie tworzą postacie tak różne, a jednocześnie tak podobne, że widz ma wrażenie, jakby obserwował rzeczywistą rodzinę na skraju rozpadu. Film wywołuje silne emocje, ale unika ckliwości, skupiając się na autentyczności i refleksji. Jego subtelność i powolne tempo mogą nie przypaść do gustu każdemu, ale jeśli docenisz intymność tej historii, z pewnością zostanie ona z Tobą na długo.