GameFrame #9 -> Śladami Geralta przez Malownicze Krainy Kontynentu (Seria o Wiedźminie część 2)

BLOG O GRZE

378V

FenixThePlayer | 13.11, 08:42

Poniżej znajduje się treść dodana przez czytelnika PPE.pl w formie bloga.

Witajcie!

O poprzednim blogu słów kilka...

Opisanie postaci Andrzeja Sapkowskiego, jego twórczości oraz ukazanie przykładów słowiańskiej mitologii w jego dziełach i w samej grze było dla mnie fascynującym zajęciem. Spędziłem sporo czasu, szukając ciekawostek i porównań, które mogłyby Was zainteresować, a także przybliżyć wyjątkowy świat wiedźmińskich opowieści. Cieszę się, że ten wysiłek trafił w Wasze gusta i że wspólnie mogliśmy odkrywać bogactwo tego uniwersum.

W tym wpisie będę kontynuować temat wiedźmina, jednak tym razem w nieco bardziej tradycyjnym stylu, jaki zwykle publikuję na blogu. Skupię się na tym, jak gra przemawia do mnie osobiście, oraz pokażę Wam kilka ujęć z mojej najnowszej rozgrywki, uchwyconych podczas ponownego przechodzenia gry – na wydanej na koniec 2022 roku wersji na PS5.

Podsumowanie ankiety na dzień 13.11.2024, w której łącznie wzięło udział 22 użytkowników.

Czy tematyka i długość wpisów na moim blogu są dla Ciebie odpowiednie?

Tak, bardzo mi odpowiadają. -> 68.18%
Tak, ale mogłyby być krótsze. -> 22.73%
Tak, ale mogłyby być dłuższe. -> 4.55%
Nie, chciałbym/chciałabym, aby były bardziej zróżnicowane. -> 0%
Nie, nie odpowiadają mi w ogóle. -> 4.55%

Bardzo cieszy mnie tak liczny odzew i fakt, że blog spełnia Wasze oczekiwania! Postaram się utrzymać różnorodność w długości wpisów. Niektóre będą bardziej rozbudowane, inne nieco krótsze. Dzisiejszy wpis wpadnie właśnie do tej drugiej kategorii. 😊

Jeszcze raz dziękuję za ogromne wsparcie przy wpisie o mitologii słowiańskiej. Wasze komentarze dają mi ogromną motywację, aby kontynuować tę podróż przez świat Wiedźmina i odkrywać jego bogactwo razem z Wami. Czas więc przejść do kolejnego tematu!

Krótkie wspomnienie poprzednich części

Czy wiecie, że Wiedźmin 3 ma już prawie dekadę na karku? A cała seria sięga aż 17 lat wstecz? To niesamowite, jak szybko płynie czas i ile niesamowitych przygód mogliśmy przeżyć przez te lata u boku Geralta z Rivii. Ile odwiedziliśmy magicznych miejsc, na ile potworów zapolowaliśmy, ile intryg rozwiązaliśmy… Wspominam o tym, ponieważ ostatnie dwa miesiące spędziłem, zdobywając platynę w trzecim Wiedźminie, tym razem na PS5, w wydanej pod koniec 2022 roku wersji kompletnej. Choć ten wpis będzie głównie poświęcony trzeciej części, nie mogę pominąć krótkiego wspomnienia o dwóch poprzednich odsłonach, by cała podróż była jak najbardziej kompletna.

Wiedźmin 1 był ambitnym projektem, który zaskoczył graczy mrocznym klimatem, swoją warstwą fabularną i dbałością o detale. Tworząc grę, CD Projekt RED czerpał inspiracje z powieści Andrzeja Sapkowskiego, ale kreował własne też wątki fabularne, dzięki czemu udało się stworzyć nową historię osadzoną w znanym uniwersum. Główna fabuła śledzi Geralta z Rivii, który traci pamięć i mierzy się z zagrożeniem w postaci tajemniczej organizacji o nazwie Salamandra.

Walka w Wiedźminie była specyficzna i nietypowa, ponieważ opierała się na systemie rytmicznych kliknięć, które przełączały się między różnymi stylami walki. Mechanika ta spotkała się z mieszanym przyjęciem; jedni doceniali jej odmienność, inni uważali, że brakowało jej płynności. Pomimo tego, świat gry, pełen moralnych dylematów i konsekwencji wyborów, był niezwykle angażujący, co pozwoliło grze zdobyć lojalną bazę fanów.

Wiedźmin 2: Zabójcy Królów przeniósł opowieść na nowy poziom, oferując wyraźnie rozbudowaną fabułę, bogatsze dialogi i rozgałęzione ścieżki wyboru. Gra skupia się na śledztwie Geralta dotyczącym tajemniczego zabójcy królów, Letho, co wprowadza go w sam środek politycznych intryg i konfliktów między królestwami Północy. Decyzje podejmowane przez gracza wpływają na bieg wydarzeń oraz na losy krain i postaci, co pozwalało na wielokrotne przechodzenie gry z zupełnie innymi rezultatami.

W Wiedźminie 2 wprowadzono dynamiczny system walki, w którym Geralt korzystał zarówno z mieczy, jak i wiedźmińskich znaków – prostych, magicznych zaklęć. Walka była dużo żywsza, płynniejsza, co sprawiło że dużo ciekawiej mogłiśmy ubijać kolejne potwory na swojej drodze. Gra znacząco podniosła standardy oprawy graficznej i złożoności fabularnej w grach RPG, co przyczyniło się do rosnącej popularności serii na świecie i umocniło pozycję CD Projekt RED jako czołowego studia na rynku gier.

Dla Wiedźmina 2 CD Projekt RED stworzył własny silnik graficzny, REDengine, pozwalający na przedstawienie bogatych, szczegółowych lokacji i realistycznych modeli postaci. REDengine pozwalał też na rozwinięcie fabularnych ścieżek i decyzji gracza, co było niemożliwe na wcześniejszym silniku Aurory, używanym w pierwszym Wiedźminie. Efekty tej zmiany widać gołym okiem, podczas przechodzenia samej gry.

Przejdźmy teraz do głównej części tego bloga, czyli omówienia ostatniej części o Białym Wilku.

Śladami Geralta przez Malownicze Krainy Kontynentu

Wiedźmin 3: Dziki Gon to trzecia część sagi, która wyniosła CD Projekt RED na szczyt w świecie gier RPG. W grze wcielamy się ponownie Geralta z Rivii, który wyrusza na poszukiwanie Ciri – jego adoptowanej córki, ściganej przez tajemniczy Dziki Gon, armię upiornych wojowników. Fabuła skupia się nie tylko na wątku głównym, ale oferuje setki zadań pobocznych, które rozwijają świat gry, wzbogacając go o lokalne historie, magiczne legendy i rozbudowaną politykę.

Jedną z kluczowych cech Wiedźmina 3 jest otwarty, żyjący świat, pełen świetnie napisanych postaci i przepięknych krajobrazów, które możemy przemierzać w towarzystwie doskonałej muzyki. Przygody Białego Wilka, już w samej podstawowej wersji gry, oferują ogromną różnorodność i bogactwo całej przygody. Jako gracze możemy skupić się na głównym wątku fabularnym, czyli poszukiwaniach Ciri, lub zająć się rozbudowanymi zadaniami pobocznymi. To mogą być zarówno proste sprawy, jak poszukiwanie zaginionego męża w lesie, jak i intrygi związane z obaleniem jednego z władców. Dodatkowo, od okolicznej ludności otrzymujemy zlecenia na polowanie na potwory. Po utargowaniu odpowiedniej ceny zaczynamy śledztwo, które kończy się ucięciem łba potworowi i zaniesieniu jej zleceniodawcy jako potwierdzenie wykonanego zlecenia. Kintesencja Białego Wilka.

Mapa pełna jest również aktywności dodatkowych jak bandyci do pokonania czy gniazda potworów do zlikwidowania. Ukryte są pod ikonką znaków zapytania, co trochę przypomina gry Ubisoftu. To jednak kwestia indywidualnych preferencji; dla mnie to akurat nie jest problemem. Gra oferuje filtry na mapie, więc w każdej chwili możemy wyłączyć te znaki, jeśli komuś przeszkadzają.

Przejdźmy jednak ponownie do samej historii. Gra jest wypełniona nawiązaniami do różnych mitologii, takich jak słowiańska czy nordycka. Jeśli ktoś jest ciekawy tych odniesień, zapraszam do mojego poprzedniego wpisu (GameFrame #8 -> Słowiańska mitologia w świecie Wiedźmina (Seria o Wiedźminie część 1)), gdzie skupiłem się na motywach związanych z mitologią słowiańską. Poświęciłem temu cały blog, może kogoś zainteresuje.

Świat Wiedźmina pełen jest wątków intryg i wydarzeń, które mają realny wpływ na cały przedstawiony świat. Uczestniczymy w próbach zabójstwa jednego z władców, wyborze króla na wyspach Skellige czy w politycznych zawirowaniach w krainie wina i słońca, Toussaint. Ten rozstrzał, gdzie od królewskich intryg przechodzimy do prostszych spraw, takich jak pomoc mieszkańcowi w walce z utopcami, jest jedną z największych zalet gry w moich oczach. Dzięki temu możemy doświadczać zarówno wydarzeń o skali globalnej, jak i tych zupełnie lokalnych, co jeszcze bardziej wzbogaca naszą przygodę.

Wyjątkową warstwę dźwiękową również omówiłem w poprzednim blogu, ale mówiąc w skrócie, jest niesamowita. Przytocze podsumowanie z poprzedniego bloga:

"(...) muzyka obecna w grze, która jest wynikiem wyjątkowej współpracy Marcina Przybyłowicza, Mikołaja Stroińskiego oraz zespołu Percival Schuttenbach. Efektem tej kolaboracji jest soundtrack, który w pełni oddaje słowiańską duszę (ale nie tylko!), czerpiąc przy tym inspiracje z kultury słowiańskiej, celtyckiej, szkockiej i skandynawskiej. Powstała mieszanka folkowa, wykorzystująca instrumenty, które przywołują brzmienia dawnych epok. Według niektórych źródeł artyści sięgnęli po instrumenty takie jak lutnie, bizantyjskie liry, bębny ze skóry koziej, gęśle, sopiłki, flety i wiele innych, co przyczyniło się do stworzenia unikalnego, mistycznego klimatu. Rezultat tej współpracy jest zdumiewający i wprowadza gracza w bogaty, żywy świat Wiedźmina, wzmacniając jego immersję na każdym kroku."

Krajobrazy w Wiedźminie 3 są jednocześnie różnorodne i spójne, co czyni gre niezwykle autentyczną. Każdy region gry, od bagien Velen, przez tętniący życiem i zbrodniczą atmosferą Novigrad, po mroźne, nordyckie wyspy Skellige jest starannie zaprojektowany, a jego mieszkańcy mają własne tradycje, zwyczaje i problemy. Każda z tych krain nie tylko wygląda inaczej, ale i daje inne doświadczenia, stanowiąc wyjątkowy mikroświat, do którego gracz stopniowo przenika. Wspomnę poniżej o największych z nich.

Velen – „Ziemia Niczyja”

Velen, znane jako „Ziemia Niczyja,” jest mrocznym miejscem naznaczonym wojną i nędzą. Tutaj przytłaczają głównie bagna, opuszczone wsie i zniszczone zamki, które tworzą duszną atmosferę niepokoju. Nawet potwory, takie jak topielce i utopce, wydają się niemal naturalnym elementem tego krajobrazu. Mieszkańcy Velen są przygnębieni, walczą z głodem i nieufnie podchodzą do obcych. wszystko to wzmacnia ponurą, fatalistyczną atmosferę krainy.

Novigrad – Wolne Miasto

Novigrad, największe miasto regionu, jest zupełnie inne, to dynamiczne, tętniące życiem centrum handlowe i kulturalne. Tutaj gracz znajdzie pełen przepychu i bogactwa port, ulice zatłoczone przez rzemieślników, kupców, szlachciców oraz ludzi z marginesu społecznego taki jak członków gangu czy kurtyzany. W kontraście do pięknych kamienic i architektury, miasto jest miejscem politycznych intryg i konfliktów religijnych gdzie wszyscy stale walczą o władzę. Novigrad to także przestrzeń pełna wyjątkowych postaci, takich jak bard Jaskier czy Triss Merigold, którzy dodają miastu charakteru i koloru.

Skellige – Wyspy wojowników

Skellige, inspirowane kulturą nordycką, stanowi zupełnie odmienny świat, surowy i dziki. Górzyste, pokryte śniegiem krajobrazy i rozszalałe morza doskonale pasują do wojowniczej natury tutejszych klanów. Skellige to kraina, gdzie wielkie uczty przeplatają się z pojedynkami i starciami. Mieszkańcy wysp żyją według własnych, surowych zasad, a ich kultura skupia się wokół honoru, tradycji i rodziny. To miejsce, gdzie Geralt zanurza się w konflikty klanowe, polityczne przetasowania i tajemnicze legendy o morskim bestiariuszu.

Toussaint – Kraina wina i rycerzy

W dodatku Krew i Wino przenosimy się do Toussaint, krainy pełnej winnych winnic, sielankowych dolin i majestatycznych zamków. Toussaint to zupełne przeciwieństwo innych krain, jest kolorowe, wręcz bajkowe, a jego kultura i dworski etos sprawiają, że przypomina obraz romantycznej baśni. Jednak ta pozorna bajka skrywa mroczne sekrety, zlecenie na bestie które otrzymał Geralt szybko rozwiewa pozory. Toussaint doskonale kontrastuje z resztą świata, co jeszcze bardziej uwypukla jego różnorodność.

System walki w Wiedźminie 3 przeszedł znaczną ewolucję, stając się bardziej dynamiczny i intuicyjny niż w poprzednich częściach serii, szczególnie w porównaniu z pierwszą odsłoną. Zaprojektowano go tak, aby oddać zręczność i doświadczenie Geralta jako wiedźmina, którego główną profesją jest polowanie na potwory. Twórcy skupili się na płynności animacji i bardziej naturalnych ruchach, dzięki czemu Geralt porusza się z lekkością, przechodząc od jednego przeciwnika do drugiego w sposób, który faktycznie sprawia wrażenie wyćwiczonego łowcy.

Chociaż system walki nie jest może rewolucyjny, na pewno dodaje przyjemności podczas długiej przygody, sprawiając, że każda potyczka staje się satysfakcjonująca.

Nie zapominajmy też o niesamowitym Gwincie, który z zwykłej minigry karcianki, stał się osobną grą na wiele próśb swoich fanów!

Ostatnim tematem, o którym warto napomnieć jest fakt, że nasz rodzimy Wiesiek został rozbudowany o dwa niesamowite rozszerzenia, oraz mnóstwo pobocznych darmowych DLC dodających kosmetyke czy dodatkowe zadania.

Dodatek Serca z kamienia dodaje nam wspaniała fabułe, która opiera się na tajemniczym zleceniu od niebezpiecznego i enigmatycznego Olgierda von Evereca, szlachcica obciążonego klątwą, który zatrudnia Geralta do wykonania trzech niezwykle trudnych zadań. Na swojej drodze wiedźmin spotyka także Gauntera O’Dima, postać znaną już z podstawowej gry, ale tutaj odsłaniającą swoją prawdziwą naturę, nawiązującą do klasycznego motywu paktu z diabłem. Dodatkowo powracają znane postacie, takie jak Shani i mamy rozbudowany system ulepszania broni przez ofirskich rzemieślników.

Drugie rozszerzenie, Krew i Wino, wprowadza nowe przygody Geralta, przenosząc go do zupełnie innego klimatu — malowniczego księstwa Toussaint. Ta kraina, inspirowana południową Europą, pełna jest winnic, zamków i kolorowych krajobrazów, przywodzących na myśl sielankową baśń. Jednak pod tą urokliwą powierzchnią kryją się mroczne sekrety. Geralt zostaje wezwany do Toussaint, aby rozwiązać zagadkę brutalnych morderstw. Nie jest to łatwe, jak to bywa w świecie Wiedźmina. Nic nie jest czarno białe.

Dodatek wprowadza także nowe mechaniki i funkcje, które wzbogacają rozgrywkę. System ulepszania postaci rozszerzono o dodatkowe mutacje, co daje większe możliwości personalizacji stylu walki Geralta. Gracze mogą również zająć się własną winnicą, która pełni rolę miejsca odpoczynku i rozwoju, oraz brać udział w wielkim turnieju rycerskim, stanowiącym ciekawy dodatek do eksploracji i przygód w Toussaint. Fani serii ucieszą się także z powrotu znanych postaci, takich jak przyjaciel Geralta, Regis, którego obecność dodaje głębi i nostalgii całemu wątkowi fabularnemu. Krew i Wino to rozbudowane, różnorodne doświadczenie, które pokazuje kontrast między pozorną sielanką a skrywanymi mrokami tej malowniczej krainy. CDPR pokazał, jak powinno się tworzyć rozszerzenia do swoich gier.

Rozgrywka w Wiedźminie 3 wciąga na tyle, że po raz kolejny, z dodatkami i wykonaniem niemal każdego zadania na mapie, zdobycie platyny i osiągnięcie 100% zajęło mi około 170 godzin. Naprawdę jest co robić. Wracam często do tej konkretnej części i, mimo że znam ją już niemal na pamięć, za każdym razem chcę przejść ją ponownie, nie omijając żadnych szczegółów. Każdy dialog jest dla mnie istotny, a każde ciało, dom i skrzynia muszą zostać przeszukane. Jest coś wyjątkowego w tej grze, co sprawia, że wciąż do niej wracam, jak wielu z nas, co widać po statystykach graczy online na samym Steamie, a przecież mamy jeszcze inne platformy.

Czy Wiedźmin 3 jest najlepszą grą na świecie? Może niekoniecznie, ale niewątpliwie ma w sobie urok i klimat, do którego chce się wracać. Kiedy przemierzam te znane ścieżki, czuję swojskość świata Geralta, jego brutalne piękno i melancholię, które tworzą tę wyjątkową atmosferę.

Zachęcam was, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, do przeczytania mojego poprzedniego wpisu o mitologii słowiańskiej, która ma duży wpływ na świat Wiedźmina. W następnym blogu odejdziemy od tematu Wiedźmina, ale jeszcze zatrzymam dla siebie o czym dokładnie będzie kolejny wpis :)

Tymczasem życzę wam udanego tygodnia i do zobaczenia następnym razem!